اگر عصرِ پا به غروبی…

در بیراهه های شهر دستت را بگیرم

تا لبخندم مشت مرا باز کند

و تو هنوز چشمانت را با حریر نامرئی دامنت پنهان کنی…

چگونه اشکم را داغ کنم ؟!

با تو به پاکی آب می دَوَم به جان تو دویدن…

تاوانِ شرابِ کهنه بود

با اشک قهر کردم و از چشمان خود راندم

با تو از درونم

ررررررف ت م م م م م

 

 

                                                                    ((           شروین اعتمادی          ))

 

تنهائیم بی تو چه تنهاست           وقتی که وارد میشوی بر من 
                                                                تنهائیم را بی نهایت دوست  دارم

در میزنی برکوبه ام     یعنی که مهمان آمده  ،

                                               این کوبه و این در زدنرابی نهایت دوست دارم

 

تومینشینی دربرم   من غرق شادی استکانی عشق میریزم   میخندی وآتش بجانم میزنی 

                                  ای مونس جان خنده ات را بی نهایت دوست دارم

 

آغوش خود وا می کنی       غم را تو حاشا می کنی       میبوسیم میبوسیم

                                                    بوسیدنت رابی نهایت دوست دارم

 

وان خنده ات مستی فزاست   واین بوسه ات هستی فزاست
                                     آن خنده و این بوسه را بی نهایت دوست دارم

 

با هم کنار پنجره.   فردا چه خواهد شد خدایا؟   گویی: خدای ما بزرگ است
                       ای عشق من این روح پاکت  را بی نهایت دوست دارم

امشب غم دیروز و پریروز و فلان سالو و فلان حال و فلان مال که بر باد فنا رفت نخور بخدا حسرت دیروز عذاب است مردم شهر بهوشید مردم شهر بهوشید هرچه دارید و ندارید بپوشید و برقصید و بخندید که امشب سر هر کوچه خدا هست روی دیوار دل خود بنویسید خدا هست نه یکبار و نه ده بار که صد بار به ایمان و تواضع بنویسید خدا هست خدا هست خدا هست و خدا هستو خدا هست امشب همه ی میکده را سیر بنوشید با مردم این کوچه و آن کوچه بجوشید دیوانه و